حدیث 10060
(10060) الکافی (ح 2984) و الزهد (ص 75): عَلیُّ بْنُ إبْراهیمَ عَنْ أبیهِ عَنِ ابْنِ أبی‌عُمَیْرٍ عَنْ جَمیلِ بْنِ دَرّاجٍ عَنِ ابْنِ بُکَیْرٍ عَنْ أبی‌عَبْدِالله أوْ عَنْ أبی‌جَعْفَرٍ علیهماالسلام قالَ: «إنَّ آدَمَ علیه‌السلام قالَ: «یا رَبِ! سَلَّطْتَ عَلَیَّ الشَّیْطانَ وَ أجْرَیْتَهُ مِنّی مَجْرَی الدَّمِ. فَاجْعَلْ لی شَیْئاً.» فَقالَ: «یا آدَمُ! جَعَلْتُ لَکَ أنَّ مَنْ هَمَّ مِنْ ذُرّیَّتِکَ بِسَیِّئَةٍ، لَمْ تُکْتَبْ عَلَیْهِ. فَإنْ عَمِلَها، کُتِبَتْ عَلَیْهِ سَیِّئَةٌ وَ مَنْ هَمَّ مِنْهُمْ بِحَسَنَةٍ، فَإنْ لَمْ یَعْمَلْها، کُتِبَتْ لَهُ حَسَنَةٌ. فَإنْ هُوَ عَمِلَها، کُتِبَتْ لَهُ عَشْراً.» قالَ: «یا رَبِّ! زِدْنی.» قالَ: «جَعَلْتُ لَکَ أنَّ مَنْ عَمِلَ مِنْهُمْ سَیِّئَةً، ثُمَّ اسْتَغْفَرَ لَهُ، غَفَرْتُ لَهُ.» قالَ: «یا رَبِّ! زِدْنی.» قالَ: «جَعَلْتُ لَهُمُ التَّوْبَةَ» أوْ قالَ: «بَسَطْتُ لَهُمُ التَّوْبَةَ حَتَّی تَبْلُغَ النَّفْسُ هَذِهِ.» قالَ: «یا رَبِّ! حَسْبی.»»
طریق این حدیث به معصوم علیه‌السلام، معتبر درجه یک است.
ثقةالاسلام الکلینی این حدیث را از علی بن ابراهیم القمی از پدرش از ابن ابی‌عمیر از جمیل بن دراج از عبدالله بن بکیر روایت کرده است که همه از ثقات درجه یک هستند.
حسین بن سعید الاهوازی نیز شبیه این حدیث را از ابن ابی‌عمیر به باقی سند روایت کرده است.
* * *
علامه مجلسی: حسن.
ابن بکیر از ابوعبدالله یا ابو جعفر (امام صادق یاامام باقر) علیهماالسلام روایت کردند: «همانا آدم علیه‌السلام گفت: «ای پروردگار من! مسلط کردی بر من شیطان را و جریان دادی او را از من (مانند) مجرای خون. پس قرار بده برای من چیزی.» پس (الله تعالی) فرمود: «ای آدم! قرار دادم برای تو این‌که هر کس اهتمام کند از ذریه تو به بدی، نمی‌نویسم بر او. پس اگر انجام داد آن را، نوشته شود بر او بدی و هر کس اهتمام کرد از آن‌ها به نیکی، پس اگر انجام نداد آن را، نوشته شود برای او حسنه ای. پس اگر او آن را انجام داد، نوشته شود برای ده‌تا.» (آدم علیه‌السلام) گفت: «ای پرودگار من! بر من زیاد کن.» (الله تعالی) فرمود: «قرار دادم برای تو این‌که هر کس از آن‌ها بدی انجام داد، سپس استغفار کرد برای آن، بیامرزم برای او.» (آدم علیه‌السلام) گفت: «ای پروردگار من! بر من زیاد کن.» (الله عز و جل) فرمود: «قرار دادم برای آن‌ها توبه» یا گفت: «گستردم برای آن‌ها توبه را تا جان به این(جا) برسد.» (آدم علیه‌السلام) گفت: «ای پروردگار من! مرا کافی است.»»