سوره توبه – آیه 122

وَ ما کانَ الْمُؤْمِنونَ لِیَنْفِروا کافَّةً فَلَوْ لا نَفَرَ مِنْ کُلِّ فِرْقَةٍ مِنْهُمْ طائِفَةٌ لِیَتَفَقَّهوا فی الدّینِ وَ لِیُنْذِروا قَوْمَهُمْ إذا رَجَعوا إلَیْهِمْ لَعَلَّهُمْ یَحْذَرونَ (122)

و نباشد مؤمنان را تا حرکت کنند همگی، پس اگر حرکت کند از هر گروهی از آن‌ها، گروهی تا تفقه کنند در دین و تا هشدار دهند قومشان را هنگامی که مراجعه کردند به سوی آن‌ها، باشد که آن‌ها حذر کنند. (122)

مؤمنان همگی نتوانند سفر کنند چرا از هر گروهشان، دسته‏ای سفر نکنند تا در کار دین، دانش اندوزند و چون بازگشتند، قوم خویش را بیم دهند شاید آنها بترسند (122)

و شایسته نیست مؤمنان همگی [برای جهاد] کوچ کنند. پس چرا از هر فرقه‏ای از آنان، دسته‏ای کوچ نمی‏کنند تا [دسته‏ای بمانند و] در دین آگاهی پیدا کنند و قوم خود را- وقتی به سوی آنان بازگشتند بیم دهند- باشد که آنان [از کیفر الهی‏] بترسند؟ (122)

و مؤمنان را نسزد و جایز و ممکن نباشد که همگی (به سوی جبهه جنگ یا مراکز علمی دینی) کوچ نمایند (به ویژه جهاد که طبعا مخصوص به زمان و مکانی خاص است)، پس چرا از هر جمعیتی از آنان گروهی (معدود) کوچ نمی‏کنند تا (رزمندگان در معرفت توحید تجربی، و حوزویان در معارف دین) تحصیل دانش عمیق نمایند و قوم خود را آن گاه که به سوی آنها بازگشتند هشدار دهند، باشد که آنها (باطنا و عملا) بر حذر باشند. (122)

فهرست مطالب

باز کردن همه | بستن همه