سوره مائده – آیه 117

ما قُلْتُ لَهُمْ إلاَّ ما أمَرْتَنی بِهِ أنِ اعْبُدوا اللّهَ رَبّی وَ رَبَّکُمْ وَ کُنْتُ عَلَیْهِمْ شَهیداً ما دُمْتُ فیهِمْ فَلَمّا تَوَفَّیْتَنی کُنْتَ أنْتَ الرَّقیبَ عَلَیْهِمْ وَ أنْتَ عَلی کُلِّ شَیْءٍ شَهیدٌ (117)

نگفتم برای آن‌ها مگر آن‌چه امر کردی مرا به آن که بندگی کنید الله پروردگار من و پروردگارتان را و باشم بر شما شاهدی، تا زمانی که بین آن‌ها بودم، پس چون وفات دادی مرا، بودی تو مراقب بر آن‌ها و تو بر هر چیزی شاهدی. (117)

بآنها جز آنچه بمن فرمان داده بودی نگفته‏ام که خدا پروردگار خود را بپرستید، و مادام که میانشان بودم، نگهبانشان بودم، همینکه مرا بسوی خویش برداشتی، تو خود مراقب آنها بودی که تو بر همه چیز گواهی. (117)

جز آنچه مرا بدان فرمان دادی [چیزی‏] به آنان نگفتم [گفته‏ام‏] که: خدا، پروردگار من و پروردگار خود را عبادت کنید، و تا وقتی در میانشان بودم بر آنان گواه بودم پس چون روح مرا گرفتی، تو خود بر آنان نگهبان بودی، و تو بر هر چیز گواهی. (117)

من به آنها نگفتم جز آنچه را که به من فرمان دادی، که خدایی را که پروردگار من و پروردگار شماست بپرستید و مادامی که در میان آنها بودم بر آنها گواه بودم و چون مرا (به سوی خود) برگرفتی تو خود بر آنها مراقب بودی و تو بر همه چیز آگاه و دانایی. (117)

فهرست مطالب

باز کردن همه | بستن همه