سوره مائده – آیه 106

ای کسانی که ایمان آورده‌اید! شهادت بین شما هنگامی که حاضر شد یکی از شما را مرگ، به هنگام وصیت، دو صاحب عدل از شما یا از غیر خودتان، اگر شما سفر می‌کردید در زمین، پس اصابت کند شما را مصیبت مرگ، بازداریدشان از بعد نماز، پس قسمشان دهید به الله اگر شک دارید: «معامله نمی‌کنیم به آن بهای اندکی را، اگر چه باشد (از) نزدیکان و کتمان نمی‌کنیم شهادت الله را، به یقین ما در این صورت قطعاً از گناه‌کارانیم.» (106)

شما که ایمان دارید چون مرگ یکیتان در رسید بوقت وصیت، شهادتی در میانتان باید، دو تن عادل از خودتان یا دو دیگر از بیگانگان تا اگر در سفر بودید و مرگتان در رسید از پس نماز بداریدشان که اگر بشک اندرید بخدا سوگند یاد کنند که سوگند خویش را ببهایی نفروشیم و گرچه [بسود] خویشاوند باشد و گواهی خدا را پوشیده نداریم و گر نه گنهکار خواهیم بود (106)

ای کسانی که ایمان آورده‏اید، هنگامی که یکی از شما را [نشانه‏های‏] مرگ دررسید، باید از میان خود دو عادل را در موقع وصیت، به شهادت میان خود فرا خوانید یا اگر در سفر بودید و مصیبت مرگ، شما را فرا رسید [و شاهد مسلمان نبود] دو تن از غیر [همکیشان‏] خود را [به شهادت بطلبید]. و اگر [در صداقت آنان‏] شک کردید، پس از نماز، آن دو را نگاه می‏دارید پس به خدا سوگند یاد می‏کنند که ما این [حق‏] را به هیچ قیمتی نمی‏فروشیم هر چند [پای‏] خویشاوند [در کار] باشد، و شهادت الهی را کتمان نمی‏کنیم، که [اگر کتمان حق کنیم‏] در این صورت از گناهکاران خواهیم بود. (106)

ای کسانی که ایمان آورده‏اید، هنگامی که مرگ یکی از شما فرا رسد، گواهی در میان شما در حال وصیت، (گواهی) دو مرد عادل از خودتان باشد (از مؤمنان)، یا اگر در سفر بودید و مصیبت مرگ به شما رسید (و شاهدی از مؤمنان نیافتید) دو نفر از غیر خودتان باشد اگر (وقت اداء شهادت در صدق آنها) شک کردید هر دو را پس از نماز نگه می‏دارید و آنها به خدا سوگند یاد می‏کنند که ما به وسیله شهادتمان بهای اندکی به دست نمی‏آوریم هر چند (مورد گواهی) از خویشان ما باشد و گواهی الهی را پنهان نمی‏کنیم و گر نه حتما از گنهکاران خواهیم بود. (106)