سوره آل عمران – آیه 135 و 136
وَ الَّذینَ إذا فَعَلوا فاحِشَةً أوْ ظَلَموا أنْفُسَهُمْ ذَکَروا اللّهَ فَاسْتَغْفَروا لِذُنوبِهِمْ وَ مَنْ یَغْفِرُ الذُّنوبَ إلاَّ اللّهُ وَ لَمْ یُصِرّوا عَلی ما فَعَلوا وَ هُمْ یَعْلَمونَ (135)
أولئِکَ جَزاؤُهُمْ مَغْفِرَةٌ مِنْ رَبِّهِمْ وَ جَنّاتٌ تَجْری مِنْ تَحْتِها الْأنْهارُ خالِدینَ فیها وَ نِعْمَ أجْرُ الْعامِلینَ (136)
و کسانی که هنگامی که انجام دهند فحشا (زشت‌کاری) را، یا ظلم کنند خودشان را، یاد آورند الله را، پس طلب پوشش کنند کنند برای دنباله‌هایشان (نتیجه کارهایشان) و کیست که پوشش می‌دهد دنباله‌ها (نتیجه کارها) را مگر الله و اصرار نمی‌ورزند به آنچه انجام دادند در حالی که علم دارند. (135) آنها جزایشان پوشش (اعمالی) است از (جانب) پروردگارشان و بهشت‌هایی که جریان دارد از زیر آن نهرها، جاودانه هستتد در آن و خوب اجری است عمل‌کنندگان را. (136)
و آنها که چون ناروایی کردند یا بخویشتن ستم کردند، خدا را یاد کنند و از گناهان خویش آمرزش طلبند «و جز خدا کیست که گناهان را بیامرزد» و بر آنچه کردهاند، دانسته اصرار نورزند، (135) پاداش آنها آمرزش پروردگارشان است با بهشتها که در آن جویها روانست که جاودانه در آن باشند. و چه نیکست پاداش نکو کاران. (136)
و آنان که چون کار زشتی کنند، یا بر خود ستم روا دارند، خدا را به یاد میآورند و برای گناهانشان آمرزش میخواهند- و چه کسی جز خدا گناهان را میآمرزد؟ و بر آنچه مرتکب شدهاند، با آنکه میدانند [که گناه است]، پافشاری نمیکنند. (135) آنان، پاداششان آمرزشی از جانب پروردگارشان، و بوستانهایی است که از زیر [درختان] آن جویبارها روان است. جاودانه در آن بمانند، و پاداش اهل عمل چه نیکوست. (136)
و آنان که چون کار زشتی (گناه کبیرهای) انجام دهند و یا (به گناه صغیرهای) بر خود ستم نمایند، خدا را به یاد آرند و برای گناهان خود آمرزش خواهند- و کیست جز خداوند که گناهان را ببخشد؟- و بر آنچه کردهاند در حالی که میدانند اصرار نمی‌ورزند. (135) آنها پاداششان آمرزشی است از جانب پروردگارشان و بهشت‌هایی که از زیر (ساختمان و درختان) آنها نهرها جاری است، جاودانه در آن باشند، و خوب پاداشی است پاداش این عمل‌کنندگان. (136)